احتمال آدم خوار شدن فضانوردان در فضا! - انجمن گیگابلاگ

به گزارش انجمن گیگابلاگ، دو دانشمند انگلیسی و آمریکایی مدعی شدند که در صورت مشکل در برنامه ریزی و تامین تجهیزات، اگر غذا در پایگاه های فضایی آینده کمیاب گردد، کاشفان فضا می توانند به آدمخوار تبدیل شوند!

به گزارش ایسنا به نقل از مترو، اگر به درستی آماده نباشیم، ممکن است شرایط در فضا بسیار غیر منتظره گردد. همه ما در خصوص برنامه های استعمار مریخ شنیده ایم.

به عنوان مثال شرکت اسپیس ایکس اعلام نموده است که برای ماموریتی در اوایل سال 2026 به سیاره سرخ آماده می گردد. اما زندگی در آنجا داستان کاملاً متفاوتی با زندگی روی زمین دارد و دانشمندان کوشش می نمایند انواع روش ها را برای قابل سکونت کردن سیاره سرخ شناسایی نمایند.

در حال حاضر، دو دانشمند در مصاحبه با پایگاه Metro.co.uk ادعا نموده اند که مشکل اصلی استعمار سیارات دیگر، تامین غذا است که منجر به تبدیل شدن کاوشگران فضایی به آدم خوار خواهد شد!

این دو دانشمند، کمبود مواد غذایی، بیماری و ناتوانی در خودکفایی را به عنوان تهدید های اصلی در هر مستعمره فضایی برشمرده اند، زیرا یاری رساندن از زمین به آن ها سال ها طول خواهد کشید.

چارلز کاکِل (Charles Cockell) استاد اخترزیست شناسی در دانشگاه ادینبرو (Edinburgh) و دکتر کامرون اسمیت (Cameron Smith) انسان شناس دانشگاه ایالتی پورتلند (Portland) دو قمر، یکی متعلق به سیاره مشتری به نام کالیستو (Callisto) و دیگری قمر سیاره زحل به نام تایتان (Titan) را به عنوان مقاصد احتمالی انسان برای اقامت در آینده مطرح کردند، اما از بیان خطرات سکونت در آن ها ابایی نداشتند.

آن ها برای جلوگیری از این آینده تلخ، به انسان ها و مسئولان پیشنهاد کردند که ابتدا سعی نمایند در مقاصد فضایی نزدیک تر مانند ماه و مریخ سکونت نمایند.

جایی که به زمین نزدیک تر است و یاری از زمین راحت تر در دسترس است و فناوری ها نیز برای استعمار سیارات دیگر می توانند در آن ها آزمایش و تکمیل شوند.

این دو دانشمند برجسته که به چگونگی ترک زمین می پردازند، در خصوص چالش ها و فرصت های استعمار یک قمر یا سیاره دیگر صحبت کردند.

آن ها با رد امکان جابجایی انسان به بسیاری از سیارات منظومه شمسی، عمدتاً به این علت که سطوح آن ها غیرقابل سکونت هستند، کالیستو و تایتان را به عنوان مقاصد ممکن در نظر گرفتند.

چارلز کاکل گفت که احتمال غیرقابل سکونت شدن سیاره ما به علت بحران آب وهوایی می تواند علتی برای ایجاد یک مستعمره فضایی باشد.

در عوض، او معتقد است که در نظر داشتن چنین برنامه ای به منزله یک بیمه نامه در برابر انقراض انسان عمل می نماید و به شوخی می گوید که یکی از مسائل دایناسور ها این بود که برنامه فضایی نداشتند!

کاکل می گوید: سیستم ها باید واقعاً قابل اعتماد باشند و به همین علت است که باید از قبل آزمایش شوند. هشدار ما بر اساس واقعیت های تاریخی است.

به عنوان مثال خدمه فرانکلین در اواخر قرن نوزدهم سعی کردند گذرگاه شمال غربی را برای کشتی ها پیدا نمایند. آن ها پیچیده ترین قطعات فناوری موجود در آن موقع را همراه با غذای کنسرو شده در اختیار داشتند که ابتکار جدیدی بود و با این حال، آن ها گم شدند، سرگردان شدند و در نهایت به آدم خواری روی آوردند.

وی اضافه نمود: بنابراین حتی با بهترین فناوری ها، جوامع انسانی ایزوله شده می توانند خیلی سریع رو به انحطاط بروند. اگر گروهی از افراد را روی قمر کالیستو قرار دهید و همه چیز اشتباه پیش رود و مثلا ماژول پرورش گیاه خراب گردد، آن ها اگر هیچ راه دیگری برای زنده ماندن وجود نداشته باشد، آغاز می نمایند یکدیگر را می خورند!

اسمیت نیز پیشنهاد کرد که انسان باید ابتدا قبل از رفتن به فضا، در روش های کشاورزی مناسب و پایدار برای فراوری مواد غذایی در فضا تسلط پیدا کند.

خوشبختانه کاکل استدلال کرد که فناوری لازم برای استعمار صحیح دیگر سیارات در حال حاضر وجود دارد و امکان سکونت در مریخ را طی 30 تا 40 سال آینده ممکن می سازد.

با این حال، یک هشدار وجود دارد و آن اینکه این فناوری باید قبل از اینکه در فضا مستقر گردد، در اینجا روی زمین کاملاً آزمایش گردد و امتحان پس بدهد. دکتر کامرون اسمیت نیز معتقد است که منابع غذایی یک مسئله کلیدی در این زمینه هستند.

وی شرح داد: یکی از اولین کار هایی که کاشفان فضا باید انجام دهند این است که یک سیستم کشاورزی واقعا خوب ایجاد نمایند و اندازه زیادی مواد غذایی ذخیره شده را در آن قرار دهند.

یک مشکل که در حال حاضر برای ما آشنا و بیش از هر زمان دیگری قابل لمس شده است، مسئله بیماری است که در لیست چالش های مهم این انسان شناس قرار گرفته است. او استدلال کرد که جمعیت زیادی که در شهرک های خودکفا تقسیم شده اند، در صورت لزوم می توانند قرنطینه شوند.

وی گفت: وقتی مردم برای اولین بار کشاورزی را آغاز کردند، مردم در روستا های کوچک چند صد نفری ساکن شدند. آن سکونتگاه ها با روستا های کشاورزی دیگر ارتباط داشتند که بسیار شبیه به یک مستعمره فضایی اولیه است.

آن ها هرچه پرورش می دادند می خوردند، هر چیزی را که می پوشیدند خودشان تهیه می کردند و همه چیز بر پایه یک سیستم محلی و خودکفا بود. آن ها نه پادشاه داشتند، نه ارتش داشتند.

وی اضافه نمود: این یک مدینه فاضله نیست، اما آن ها به هر حال توانستند برای چندین هزار سال با این روش به زندگی ادامه دهند، پس احتمالاً ما نیز می توانیم چنین چیزی را انجام دهیم.

با این حال، دکتر اسمیت کمتر اعتقاد دارد که اگر همه چیز اشتباه پیش رود و انسان ها یکدیگر را بخورند. وی معتقد است نمونه های تاریخی نشان می دهند که گونه ما می تواند به شرایط چالش برانگیز واکنش مثبت یا منفی نشان دهد.

او در اثبات ادعای خود مثالی از یک تیم راگبی اروگوئه ای را ذکر کرد که در سال 1972 پس از سقوط هواپیمایشان و پس از بدون غذا ماندن، به طور سازنده با هم همکاری کردند. اگرچه بازماندگان در نهایت به آدم خواری روی آوردند، اما از گوشت کسانی استفاده کردند که جانشان را از دست داده بودند.

دکتر اسمیت اضافه نمود که می توان با ایجاد قوانین از پیش توافق شده برای رعایت در صورت بروز شرایط خاص از هرگونه برهم خوردن نظم جلوگیری کرد.

با این حال، او نسبت به پروفسور کاکل در خصوص سرعت قابلیت سکونت انسان در فضا کمتر خوشبین است. وی فکر می نماید که تنها ظرف 30 تا 40 سال آینده احتمالا زندگی روی مریخ ممکن باشد، اما زندگی در کالیستو 100 سال پس از آن طول خواهد کشید.

اسمیت می گوید که پیش بینی یک جدول زمانی سخت است، اما معتقد است که هر کوششی فقط تا سرانجام قرن میلادی کنونی احتمال دارد و اضافه نمود که حداقل 60 سال یا بیشتر طول می کشد تا یک مستعمره کاملاً خودکفا گردد.

با این حال، پروفسور کاکل معتقد است که فناوری زندگی ما در فضا از هم اکنون وجود دارد و فقط باید توسعه یابد و آزمایش گردد.

او شرح می دهد که ایجاد یک منبع اکسیژن قابل اعتماد، آنقدر ها هم سخت نیست و راه چاره های تامین غذا و آب به خوبی توسعه داده شده اند، اما این چیز ها باید 10 تا 20 سال قبل از عملی شدن آزمایش شوند.

این اخترزیست شناس اضافه نمود: اگر قرار است 20 نفر را در فاصله چند صد میلیون کیلومتری زمین در یک محیط پیچیده روی یک قمر رها کنید، بهتر است مطمئن باشید که این کار درست انجام می گردد، زیرا اگر اینطور نباشد، فورا سقوط می نماید و همه چیز خیلی سریع از هم می پاشد.

در نهایت هر دو گفتند که بشر باید چالش ارزشمند ایجاد یک مستعمره فضایی را با آغوش باز بپذیرد، چرا که برای بقای انسان حیاتی است.