عکس ، سلاح های شیمیایی جنگ چه اثری بر بدن قربانیان خود داشتند؟ - انجمن گیگابلاگ

به گزارش انجمن گیگابلاگ، برخلاف باور عمومی آلمانی ها اولین کسانی نبودند که از سلاح های شیمیایی در جنگ جهانی اول استفاده کردند، بلکه فرانسوی ها بودند.

امیرحسین فوقانی- از آگوست 1914، آنها از گاز اشک آور، به طور دقیق تر، از دو ماده شیمیایی، زایلیل بروماید و اتیل برومواستات استفاده نموده اند که هر دو دارای بوی مطبوع و میوه ای هستند. گازها مانند اسپری پراکنده شده و باعث تحریک گوش و چشم، آسیب به ریه، حالت تهوع و استفراغ می گردد. علائم بعد از حدود نیم ساعت ناپدید می شوند. بدیهی است که جدای از ناراحتی حاد، این گازها نمی توانند در میدان نبرد مؤثر باشند زیرا کشنده نیستند.

آلمانی ها بعلاوه از اندازه زیادی گاز اشک آور (بیش از 18000 هویتزر شیمیایی) علیه روس ها مستقر در بولیموف، نزدیک رودخانه راوکا، در غرب ورشو، در 31 ژانویه 1915 استفاده کردند. در اکتبر 1915، آلمانی ها با بمب به Neuve Chapelle حمله کردند. همان گازها اما با یاری فریتز هابر، رئیس تسلیحات شیمیایی ارتش آلمان که اوضاع را طور اساسی تغییر داد. او در 22 آوریل 1915 استفاده از کلر را به عنوان گاز جنگی در ایپرس، بلژیک شروع کرد. در ساعت پنج بعد از ظهر، آلمانی ها بیش از 6000 قوطی را باز کردند و 168 تن کلر را به منطقه ای که لشکرهای 45 و 87 فرانسه در آن مستقر بودند فرستادند.

کلر، گازی که چگالی آن حدود دو و نیم برابر هوا است و دارای رنگ سبز کم رنگ و عطری عجیب و غریب است که تجزیه می گردد. این گاز بسیار واکنش پذیر است، در تماس با آب، این گاز اسید هیدروکلریک فراوری می نماید که پس از رسیدن به راه های هوایی کشنده می گردد و باعث سوختن شیمیایی ریه ها می گردد. در مقادیر کم باعث سرفه، استفراغ و سوزش چشم می گردد. سربازان محافظت نشده بلافاصله جان باختند. به نظر می رسد که حدود 1000 سرباز در جریان اولین حمله کلر Ypres جان خود را از دست دادند.

اما اثر استراتژیک مورد انتظار هابر یک اثر جزئی بود زیرا در شروع به سربازان آلمانی هیچ گونه حفاظتی در برابر چنین مواد شیمیایی ارائه نمی شد. علاوه بر این، کلر تحت فشار از قوطی ها آزاد می گردد و به شکل ابری در هوا پرتاب می گردد و تغییر جهت باد می تواند شرایط را به شدت تغییر دهد.

انگلیسی ها بعلاوه در نبردهای لوس در 25 سپتامبر 1915 از کلر استفاده کردند، اما نتایج فاجعه باری به همراه داشت، زیرا ابر سمی در هر دو اردوگاه وارد شد.

ویکتور گریگنارد (1871-1935)، برنده جایزه نوبل شیمی در سال 1912. او به علت واکنش شیمیایی که نام او را دارد و شیمی آلی را به ترکیبات فلزی متصل می نماید، شناخته شده است. گریگنارد در طول جنگ و در مقیاس صنعتی، دومین گاز جنگی به نام فسژن - کربونیل کلرید را فراوری کرد. این گاز کاملاً بی رنگ و دارای یونجه یا علف تازه بریده شده است. با این حال، زمانی که بوی گاز حس می گردد، دارای غلظت بسیار بالا و بسیار سمی است. در آب حل می گردد و پس از استنشاق تا سطح آلوئول ها به ریه ها می رسد و در آنجا به آرامی به دی اکسید کربن و اسید هیدروکلریک تبدیل می گردد که به تدریج بافت آلوئول را می سوزاند و باعث ادم ریوی می گردد.

حدود سه ساعت پس از استنشاق، سرفه ای دردناک و در پی آن خفگی و تا لحظه مرگ، فرد بدون از دست دادن هوشیاری، عذاب وحشتناک و خفگی طولانی مدت چند روزه دارد. دوزهای بالای فسژن می تواند در عرض چند ثانیه باعث مرگ گردد. به نظر می رسد که این گاز برای اولین بار در دسامبر 1915، در ترکیب با کلر، در نزدیکی Ypres، در Wieltje - یک انجمن بسیار کشنده تر که به وسیله خود فریتز هابر طراحی شده بود، استفاده شد.

فسژن و یک ترکیب مشابه دیگر، دی فسژن (تری کلرومتان کلروفرمات)، مسئول مرگ حدود 85 درصد از بیش از 90000 نفری هستند که در طول جنگ دنیای اول در اثر خفگی جان خود را از دست دادند.

گاز خردل

شوم ترین گاز جنگی محسوب که پوشش رسانه ای داشته است، گاز خردل است. گاز خردل (دی اتیل دی کلریک سولفید) گسترده ترین سلاح شیمیایی جنگ بزرگ بود. در حالت خالص، مایعی بی رنگ است و گازی فراوری می نماید که به رنگ زرد بسیار ملایم است و بوی مشهودی از سیر یا ترب دارد. مانند سایر مواد شیمیایی، گاز فقط در مقادیر زیاد کشنده است.

گاز خردل سوختگی های شیمیایی ایجاد می نماید، ابتدا باعث تحریک شدید پوست و مجاری تنفسی و در پی آن ظاهر شدن حباب ها و تاول های بزرگ روی بدن می گردد که با مایع زرد رنگ التهابی پر شده است. در سطح ریه باعث تخریب غشاهای مخاطی و ادم ریوی می گردد و بسته به آلودگی می تواند باعث سوختگی و عفونت های پوستی انبوه و تغییر شکل دائمی، کوری و ظهور سرطان پوست گردد.

این گاز برای اولین بار به وسیله آلمانی ها در 12 ژوئیه 1917 در نبرد Passchendaele (امروزه، Passendale) در نزدیکی Ypres مورد استفاده نهاده شد. اگرچه مقدار مرگ و میر ناچیز بود و تنها 2 تا 3 درصد بود، تصاویر سربازانی که با گاز خردل کشته شده بودند در سراسر دنیا راه افتادند. کهنه سربازان اعلام نموده اند که این بدترین سلاحی است که می توان با آن مبارزه کرد، زیرا دردی که باعث می گردد آنقدر غیرقابل تحمل است که ترجیح می دهید فقط به شما شلیک گردد. از آنجایی که مقدار مرگ و میر ناشی از سلاح های شیمیایی در جنگ دنیای اول بسیار پایین بود، در جنگ دنیای دوم کاربرد چندانی نداشته است.

منبع: history of yesterday

227227